شـاعــ ــرانـ ـه

!...شاعرانه هایی که جان می گیرند نم نم در هوای بارانی دلم بهانه اند، برای دوست داشتن تو همین

شـاعــ ــرانـ ـه

!...شاعرانه هایی که جان می گیرند نم نم در هوای بارانی دلم بهانه اند، برای دوست داشتن تو همین

قصه شیرین

مهرورزان زمان های کهن

هرگز از خویش نگفتند سخن

که در آنجا که توئی

برنیاید دگر آواز از من!

ماهم این رسم کهن را بسپاریم به یاد

هرچه میل دل دوست،

بپذیریم به جان،

هرچه جز میل دل او،

بسپاریم به باد!

آه!

بار این دل سرگشته من یاد آن قصه شیرین افتاد:

بیستون بود و تمنای دو دوست

آزمون بود وتماشای دو عشق

در زمانی که چو کبک،

خنده می زد شیرین،

تیشه میزد فرهاد!

نه توان گفت به جانبازی فرهاد: افسوس

نه توان کرد ز بی دردی شیرین فریاد.

کار شیرین به جهان شور برانگیختن است!

عشق در جان کسی ریختن است!

کار فرهاد برآوردن میل دل دوست

خواه با شاه درافتادن و گستاخ شدن

خواه با کوه در آویختن است.

رمز شیرینی این قصه کجاست؟

که نه تنها شیرین ،

بی نهایت زیباست:

آن که آموخت به ما درس محبت می خواست:

جان، چراغان کنی از عشق کسی

به امیدش ببری رنج بسی.

تب و تابی بودت هر نفسی.

به وصال برسی یا نرسی!

سینه بی عشق مباد!

همیشه با تو ای ایران

 

                                         

معنای زنده بودن من، باتو بودن است

نزدیک، دور

             سیر، گرسنه

                            رها، اسیر

دلتنگ، شاد

آن لحظه ای که بی تو سراید مرا مباد!

مفهوم مرگ من

در راه سرفرازی تو، در کنار تو مفهوم زندگی ست

معنای عشق نیز

در سرنوشت من

باتو، همیشه با تو، برای تو، زیستن

ســیـنــ ـه گـــ ـرداب

همـرنگ گونه های تو مهتابم آرزوست 

چون باده ی لب تو می نابم آرزوست 

ای پرده پرده چشم توام باغ های سبز 

در زیر سایه مژه ات ، خوابم آرزوست 

دور از نگاه گرم تو،بی تاب گشته ام 

بر من نگاه کن که تب و تابم آرزوست 

تا گردن سپید تو گرداب رازهاست  

سرگشتگی به سینه ی گردابم آرزوست 

تا وارهم ز وحشت شبهای انتظار  

چون خنده ی تو مهر جانتابم آرزوست

شــاعــ ــرانـ ه هـا۱

 

سالها رفته است کز هر آرزو خالی ست آغوشم

نغمه پرداز جمال و عشق بودم _ آه_

حالیا خاموش خاموشم

یاد از خاطر فراموشم 

.................................................................................  

  

همدلی کو؟تا شوم همراه او،

سر نهم هرجاکه خاطر خواه اوست!

شاید از این تیرگی ها بگذریم

می روم شاید کسی پیدا شود

بی تو کی این قطره دل، دریا شود؟ 

     ........................................................................   

به در یا شکوه بردم از شب دشت

وز این عمری که تلخ تلخ بگذشت

به هر موجی که می گفتم غم خویش

سری میزد به سنگ و باز میگشت  

..........................................................................  

روزگاری یک تبسم یک نگاه  

خوشتر از گرمای صد آغوش بود  

این زمان بر هرکه دل بستم 

 دریغ آتش آغوش او خاموش بود   

.............................................................................

صفیر

طبیبان را ز بالینم برانید

مرا از دست اینان وارهانید

به گوشم،جای این آیات افسوس،

سرود زندگانی را بخوانید

دل من چون پرستوی بهاریست

ازین صحرا به ان صحرا فراریست

شکیب او، همه در بی شکیبی ست

قرار او همه در بیقراری ست

دل عاشق،گریبان پاره خوشتر

به کوی دلبران آواره خوشتر

غم دل باهمه بیچارگی ها

از این غم ها که دارد چاره خوشتر

دلم یک لحظه یک جا نماندست

مرادنبال خود هرسو کشاندست

به هر لبخند شیرین دل سپردست

برای هر نگاهی نغمه خواندست

هنوزم چشم دل دنبال فرداست

هنوزم دل لبریز از تمناست

هنوز این جان برلب مانده ام را

در این بی آرزوئی آرزوهاست

اگر هستی زند هر لحظه تیرم

وگر _از عرش _بر خیزد صفیرم

دل از این عمر شیرین برنگیرم

به این زودی نمیخواهم بمیرم


بی تو مهتاب شبی...

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم،

       همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،

             شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،

                          شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

 

در نهانخانة جانم، گل یاد تو، درخشید

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید:

 

             یادم آم که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم

                     پر گشودیم و در آن خلوت دل‌خواسته گشتیم

                            ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

                                     تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.

                                               من همه، محو تماشای نگاهت. 

 

آسمان صاف و شب آرام

    بخت خندان و زمان رام

       خوشة ماه فروریخته در آب

            شاخه‌ها  دست برآورده به مهتاب

                  شب و صحرا و گل و سنگ

                            همه دل داده به آواز شباهنگ 

 

یادم آید، تو به من گفتی:

-        ” از این عشق حذر کن!

                لحظه‌ای چند بر این آب نظر کن،

                      آب، آیینة عشق گذران است،

                            تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است،

                                 باش فردا، که دلت با دگران است!

                                       تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن 

 

با تو گفتم:‌” حذر از عشق!؟ - ندانم

سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،

نتوانم!

 

روز اول، که دل من به تمنای تو پر زد،

         چون کبوتر، لب بام تو نشستم

             تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم ...“  

باز گفتم که : ” تو صیادی و من آهوی دشتم  

         تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم  

               حذر از عشق ندانم، نتوانم! “  

                     اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب، نالة تلخی زد و بگریخت ... 

   

اشک در چشم تو لرزید، ماه بر عشق تو خندید! 

         یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم  

                 پای در دامن اندوه کشیدم. نگسستم، نرمیدم. 

                        

  رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم،  

            نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم، 

                   نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ... 

                           بی تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!