پاییز...

      

پاییز که می شود دلم تَرَک بر می دارد
مثل تَرَک های درخت انار باغچه حیاطمان
پاییز را خیلی دوست دارم
ولی رنگ خزان اندوه دلم را فزونی می بخشد
اندوهی که نمی دانم ریشه اش از کجاست
شاید هم بغضی فرو خورده مثل انارهای باغچه
که سرمای پاییز شکاف برتنشان انداخته
و این بغض فرو خورده من هم اجازتی نیافته
تا بارانی شود فقط بر هم انباشته شده
وآسمانش گرفته ست و تا باریدنش راه مانده
و هر لحظه سنگین تر
گاهی که دلش طاقت نمی آورد میگرید و میبارد
پاییز که می شود دلم برای پیاده روی
کنار جاده ی خزان زده ی پراز برگهای زرد طلایی
بیقراری میکند آنهم حوالی غروب با نم نم بارون
پاییزی که نمک می زند بر بغض فرو خورده ام
و یا شاید هم همراهی می کند تا بهتر ببارد
مگر اینکه سبک شود....